Szata graficzna mi się nie podoba. Trzeba wszystko zmienić. Tyle w tym temacie.
Dziś rano idąc w stronę przedpokoju by ubrać już buty minęlam sie z Synem zmierzajacym w przeciwnym kierunku. Rozsiadł się na kanapie, klepnął delikatnie rączką miejsce obok siebie i najsłodszym głosem (albo tak mi się wydawało) poprosił:
- Mamusiu, choć Atosia tlosiecke (Mamusiu chodź do Antosia troszeczkę)
lub (bo niewiem co słyszałam na pewno)
- Mamusiu, choć Atosia na chileczke (Mamusiu chodź do Antosia na chwileczkę)
Ehhhh, no i pojechałam następnym tramwajem :P
Poza tym złapałm go rano na tym, że był niemal przewieszony przez wyższą barierkę łóżeczka. Co oznacza, ze niższa to tym bardziej pestka dla niego. Okrakiem, nie głową w dół ale to nic a nic nie zmniejsza mojego strachu. Na wyjęte szczebelki Syn reaguje jak człowiek z nerwicą natręctw. One muszą tam być. Mamy (chyba) kupca na wózek po Tosiu, więc pieniążki długo u nas miejsca nie zagrzeją. Trzeba lecieć po łóżko, bo jak ma spaść to juz lepiej z mniejszej wysokosci.
A dla Cioci ANIEŚKI info : DZIŚ MLEKA W NOCY NIE BYŁO !!! OT CO !!!
I z ostatniej chwili: Klet lyje ziemie i jesie wyzuca na pole. Dziadziuś Jasiu tak pojedział ! (KRet ryje ziemię i jeszcze wyrzuca ją na pole. Dzadziuś Jasiu tak powiedział) :)
wtorek, 26 marca 2013
poniedziałek, 25 marca 2013
Ku pamieci...
Zapiszę na papierze, jesli nie zapomnę... Tymczasem tutaj, zarówno dla siebie, dla potomności jak i dla Szanowncyh Czytelników BLOGA (tu nastepuje chwila ciszy i wybuch cięzkiego do opanowania śmiechu) notuję kilka scenek z udziałem SYNA.
Kurtyna w górę i jedziemy !
Rozmawiamy o ciałku, jakieś tam ble ble uszko, oczko, pępek... Doszliśmy do wiadomej czesci i pytam co leci z siusiaka ( w domyśle mając siku) na to Antoś : BETON !!
Kilka tygodni później Antek siedzacy na sedesie stwierdza, że : ATOŚ LEWA DULE BETONEM !! (Antoś zalewa dziure betonem!)
-----------------------------------------
Rozmawiamy o predstawieniu,na którym bbiśmy w Teatrze Groteska... Pytam:
Ja: Antosiu o czym było przedstawienie ?
A: Chopcyk Tyglys !
Ja: Antosiu a co Tygrysek stracił, Co mu duże tygrysy zabrały ?
A: Paski !!
Ja: Antosiu, dlaczego Tygrysek stracił paski ?
A: Tyglysek boił !!
Ja: Antosiu a co Tygrysek chciał kupić ?
A: Owage! (odwagę)
Ja: I udało mu się?
A: Owage nie da kupić !!! (Odwagi nie da się kupić)
Tu nastapił opad szczeny. Mojej.
---------------------------------------------
Ja: Antoś, co Ty, dzidziusiem jesteś ?
A: Atoś jeś ALNA US, jesie chopcyk! (Antoś jest Farnaus i jeszcze chłopczykiem)
Ja: a jak sie Ola nazywa ?
A: Ola Oleńka !!!
--------------------------------------------
Ja: Antoś, a gdzie Ty mieszkasz ?
A: Domku, Kakowie ! Jesie tatuś, jesie mamusia, jesie Atoś Kakowie mieśka!
------------------------------------------
Antoś siedzi na sedesie i bawi się dopiero co odzyskanym Dinusiem (mała figurka z Danonków)
M: Antoś, trzymaj tego dinusia bo Ci wpadnie do kibla ! Ja Ci nie będę wyławiał !
A: to będzie basen !
------------------------------------------
Rozmaiwamy o przedszkolu...
Ja: Antoś co powiedz dzieciom jak przyjdziesz do przedszkola ?
A: Cześ, jesiem Atoś, mam nóż !
-----------------------------------------
Powtarzajaca się notorycznie sytuacja w aucie. Dziadek albo M puszczają jedną ręką kierownicę. Na to siedzący z tyłu uwązny obserwator:
A: Dwie hapki bum bum ! Tylko jegi !! (Dwie łapki bum bum! Tylko biegi!)
----------------------------------------
Kurtyna w górę i jedziemy !
Rozmawiamy o ciałku, jakieś tam ble ble uszko, oczko, pępek... Doszliśmy do wiadomej czesci i pytam co leci z siusiaka ( w domyśle mając siku) na to Antoś : BETON !!
Kilka tygodni później Antek siedzacy na sedesie stwierdza, że : ATOŚ LEWA DULE BETONEM !! (Antoś zalewa dziure betonem!)
-----------------------------------------
Rozmawiamy o predstawieniu,na którym bbiśmy w Teatrze Groteska... Pytam:
Ja: Antosiu o czym było przedstawienie ?
A: Chopcyk Tyglys !
Ja: Antosiu a co Tygrysek stracił, Co mu duże tygrysy zabrały ?
A: Paski !!
Ja: Antosiu, dlaczego Tygrysek stracił paski ?
A: Tyglysek boił !!
Ja: Antosiu a co Tygrysek chciał kupić ?
A: Owage! (odwagę)
Ja: I udało mu się?
A: Owage nie da kupić !!! (Odwagi nie da się kupić)
Tu nastapił opad szczeny. Mojej.
---------------------------------------------
Ja: Antoś, co Ty, dzidziusiem jesteś ?
A: Atoś jeś ALNA US, jesie chopcyk! (Antoś jest Farnaus i jeszcze chłopczykiem)
Ja: a jak sie Ola nazywa ?
A: Ola Oleńka !!!
--------------------------------------------
Ja: Antoś, a gdzie Ty mieszkasz ?
A: Domku, Kakowie ! Jesie tatuś, jesie mamusia, jesie Atoś Kakowie mieśka!
------------------------------------------
Antoś siedzi na sedesie i bawi się dopiero co odzyskanym Dinusiem (mała figurka z Danonków)
M: Antoś, trzymaj tego dinusia bo Ci wpadnie do kibla ! Ja Ci nie będę wyławiał !
A: to będzie basen !
------------------------------------------
Rozmaiwamy o przedszkolu...
Ja: Antoś co powiedz dzieciom jak przyjdziesz do przedszkola ?
A: Cześ, jesiem Atoś, mam nóż !
-----------------------------------------
Powtarzajaca się notorycznie sytuacja w aucie. Dziadek albo M puszczają jedną ręką kierownicę. Na to siedzący z tyłu uwązny obserwator:
A: Dwie hapki bum bum ! Tylko jegi !! (Dwie łapki bum bum! Tylko biegi!)
----------------------------------------
czwartek, 14 lutego 2013
czwartek, 22 grudnia 2011
Specjalnie dla A, żeby miała co czytać ...
Rok temu o tej porze leżałam przykuta do łóżka i zastanawiałam się co z moim maleństwem... Czy nie płacze, nie tęskni, nie cierpi ? Dziś, rok później jestem już spokojna, wyraźnie słyszę co się z nim dzieje- stoi na łóżku, opiera się o parapet tłukąc w niego solą morską w sprayu i ani myśli spać 
Wszystkie te dni, które wypełniły lukę pomiędzy tymi wieczorami były najszczęśliwszymi w moim życiu, mimo, iż bywało trudno, czasem nawet bardzo trudno.
Pisałam wyżej, że od dwóch dni zdarza mi się płakać jak na niego patrzę, jak o nim myślę. Ja chyba nadal nie wierzę, że ten malutki człowieczek jest naprawdę mój (no ok, nasz Wcześniej też bywały wzruszenia, ale teraz to już prawie uciążliwe )
o, słyszę, ze tatuś go pacyfikuje
Żeby nie było, że u nas tkliwie i smutno, to zapewniam Was, że ten płacz i trudności to zaledwie kropla w morzu radości jaką daje nam nasz Synek. Nie pamiętam jak to było bez niego. Mam jakieś PUSTE migawki, coś, gdzieś, kiedyś, za mgłą...DAWNO.
Codziennie zaskakuje nas czymś nowym, zaskakuje tym, że wie i rozumie więcej niż nam sie wydaje. Złapać kontakt i porozumieć się z takim maluchem to cudowne uczucie. Jego radość z powodu tego zrozumienia jest bezcenna, nasza z resztą nie mniejsza.
Latem, kiedy zadowolony huśtał się na huśtawce wydawał mi się juz takim dużym chłopcem... Dziś oglądając zdjęcia z tamtego czasu nie mogę uwierzyć, że tak się zmienił. Minęło przecież ledwie kilka miesięcy... Z resztą o czym ja piszę, przecież rok temu był piszczącym zawiniątkiem No przechodząc do sedna, od dziś nie jest niemowlaczkiem, a małym dzieckiem... (to tez powód do łez, a co 
)
No i to dziecko trzeba wychować. Czasem się boję, że źle się do tego zabieram, ze popełniam błędy, które w moim odczuciu są nie do naprawienia. Antoś coraz częściej pokazuje różki, chce tupnięciem pokazać, ze tez ma swoje zdanie... Niech ma, ja w międzyczasie muszę doczytać jak sobie zz tym tupaniem poradzić, a czego nie doczytam to zdam się na intuicję. Z reguły nie zawodzi, ale coraz trudniej się robi
I jeszcze jedno, chciałam napisać, że macierzyństwo wyzwoliło we mnie cechy, o których istnieniu nie wiedziałam. Ja- nerwus, mam tyle cierpliwości, że tłumaczyć to moge chyba tylko darowizną od Pana Boga.
Teraz będę się rozpływać w zalatach mojego synka
Antoś, mój ROCZNIACZEK kochany :
- potrafi pokazać gdzie mamusia , misiu i inne istoty mają oczko i nosek
- pokazać, gdzie Antoś ma (no wiecie co )
- pokazać jak się myje brzuszek i buzię
- powiedzieć mama i tata, da, nie ma, bam, nie i BE (chyba tyle)
- kurczę, teraz się boję, ze nie napiszę wszystkiego...
- ślicznie zabiera się do rysowania(nie wyprowadzajcie mnie z błędu)
- pokazuje kotka i mówi MAU ( no ok, dwa razy mu się udało)
- pokazuje gdzie jest lampa, od dziś choinka, muzyczka
- rano jak zapomnę włączyć wieżę, to pokazuje rączką i upomina mnie, że nic nie słychać
- wkrętarką z zestawu samochodowego (jego) boruje ładnie wszystkie dwa ząbki
- i pewnie sporo innych, o ktorych teraz nie pamiętam
Od jakiegoś tygodnia jest chory, co prawda już jesteśmy na finiszu, ale pozostałoscia po chorobie jest niechęć do mleka i kaszki. Nie tknie białego. Kaszką pluje, no chyba, ze jest brązowa- kakaowa, to ok
Uwielbia szynkę(hurtowe ilości), parówki, chrupki... Ten zestaw żywił go podczas choroby, bo nic innego nie chciał. Przeżył i na szczęście rozszerza dietę... Pięknie jadł wcześniej i naprawdę podziwiam mamy, które mają niejadków. Tydzień niejedzenia mało mnie nie wykończył. Z dwojga złego wolę juz nie spać no i .... nie śpię, bo w tej kwestii nic sie u nas niestety nie zmieniło.
Kocham Tosia najbardziej na świecie, kocham mojego M. za to jakim jest tatą. Za ich tajemnice, do których mnie nie dopuszczają, bo są tylko "chłopackie". Za narysowanie Tosiowi kwiatka na nadgarstku i pouczenie, że to iż ma dziarę nie znaczy, że ma być niegrzecznym chłopcem....
Ehhh długo by pisać. No KOCHAM bo to najcenniejsze co mam i zrobię wszystko by był szcześliwy
edit. literówki i jeszcze jedno... Roczek nie przydeptany, ale mamy czas No i rzecz jasna, troche to pisałam, juz dawno śpi
Wszystkie te dni, które wypełniły lukę pomiędzy tymi wieczorami były najszczęśliwszymi w moim życiu, mimo, iż bywało trudno, czasem nawet bardzo trudno.
Pisałam wyżej, że od dwóch dni zdarza mi się płakać jak na niego patrzę, jak o nim myślę. Ja chyba nadal nie wierzę, że ten malutki człowieczek jest naprawdę mój (no ok, nasz
Wcześniej też bywały wzruszenia, ale teraz to już prawie uciążliwe ) o, słyszę, ze tatuś go pacyfikuje
Żeby nie było, że u nas tkliwie i smutno, to zapewniam Was, że ten płacz i trudności to zaledwie kropla w morzu radości jaką daje nam nasz Synek. Nie pamiętam jak to było bez niego. Mam jakieś PUSTE migawki, coś, gdzieś, kiedyś, za mgłą...DAWNO.
Codziennie zaskakuje nas czymś nowym, zaskakuje tym, że wie i rozumie więcej niż nam sie wydaje. Złapać kontakt i porozumieć się z takim maluchem to cudowne uczucie. Jego radość z powodu tego zrozumienia jest bezcenna, nasza z resztą nie mniejsza.
Latem, kiedy zadowolony huśtał się na huśtawce wydawał mi się juz takim dużym chłopcem... Dziś oglądając zdjęcia z tamtego czasu nie mogę uwierzyć, że tak się zmienił. Minęło przecież ledwie kilka miesięcy... Z resztą o czym ja piszę, przecież rok temu był piszczącym zawiniątkiem
No przechodząc do sedna, od dziś nie jest niemowlaczkiem, a małym dzieckiem... (to tez powód do łez, a co ) No i to dziecko trzeba wychować. Czasem się boję, że źle się do tego zabieram, ze popełniam błędy, które w moim odczuciu są nie do naprawienia. Antoś coraz częściej pokazuje różki, chce tupnięciem pokazać, ze tez ma swoje zdanie... Niech ma, ja w międzyczasie muszę doczytać jak sobie zz tym tupaniem poradzić, a czego nie doczytam to zdam się na intuicję. Z reguły nie zawodzi, ale coraz trudniej się robi
I jeszcze jedno, chciałam napisać, że macierzyństwo wyzwoliło we mnie cechy, o których istnieniu nie wiedziałam. Ja- nerwus, mam tyle cierpliwości, że tłumaczyć to moge chyba tylko darowizną od Pana Boga.
Teraz będę się rozpływać w zalatach mojego synka
Antoś, mój ROCZNIACZEK kochany :
- potrafi pokazać gdzie mamusia , misiu i inne istoty mają oczko i nosek
- pokazać, gdzie Antoś ma (no wiecie co
)- pokazać jak się myje brzuszek i buzię
- powiedzieć mama i tata, da, nie ma, bam, nie i BE (chyba tyle)
- kurczę, teraz się boję, ze nie napiszę wszystkiego...
- ślicznie zabiera się do rysowania(nie wyprowadzajcie mnie z błędu)
- pokazuje kotka i mówi MAU ( no ok, dwa razy mu się udało)
- pokazuje gdzie jest lampa, od dziś choinka, muzyczka
- rano jak zapomnę włączyć wieżę, to pokazuje rączką i upomina mnie, że nic nie słychać
- wkrętarką z zestawu samochodowego (jego) boruje ładnie wszystkie dwa ząbki
- i pewnie sporo innych, o ktorych teraz nie pamiętam
Od jakiegoś tygodnia jest chory, co prawda już jesteśmy na finiszu, ale pozostałoscia po chorobie jest niechęć do mleka i kaszki. Nie tknie białego. Kaszką pluje, no chyba, ze jest brązowa- kakaowa, to ok
Uwielbia szynkę(hurtowe ilości), parówki, chrupki... Ten zestaw żywił go podczas choroby, bo nic innego nie chciał. Przeżył i na szczęście rozszerza dietę... Pięknie jadł wcześniej i naprawdę podziwiam mamy, które mają niejadków. Tydzień niejedzenia mało mnie nie wykończył. Z dwojga złego wolę juz nie spać no i .... nie śpię, bo w tej kwestii nic sie u nas niestety nie zmieniło.
Kocham Tosia najbardziej na świecie, kocham mojego M. za to jakim jest tatą. Za ich tajemnice, do których mnie nie dopuszczają, bo są tylko "chłopackie". Za narysowanie Tosiowi kwiatka na nadgarstku i pouczenie, że to iż ma dziarę nie znaczy, że ma być niegrzecznym chłopcem....
Ehhh długo by pisać. No KOCHAM bo to najcenniejsze co mam i zrobię wszystko by był szcześliwy
edit. literówki i jeszcze jedno... Roczek nie przydeptany, ale mamy czas
No i rzecz jasna, troche to pisałam, juz dawno śpi czwartek, 15 grudnia 2011
piątek, 25 listopada 2011
Kolorowe...
Tak, mam kolorowe pomysły w głowie ! całe mnóstwo.... Nie mam za to kolorowego kordonka, ale już moja w tym głowa, żeby go zdobyć :)
Nie mogę się doczekać !!!
Nie mogę się doczekać !!!
niedziela, 30 października 2011
Burza....
Jak w tytule... Idę jak burza z postami ! ;/ No nic, będę się starać :)
Kordonek ustąpił miejsca włóczce, akrylowej, co by Tosia wełna nie uczuliła, choć to twardy chłop i dałby pewnie radę ;) W zasadzie nie wypada się chwalic robótką z zeszłego roku (ups), no ale czymś muszę. Kocyk, duży pomarańczowy kocyk w kwadraciki. Takie cos stworzyłam, wiadomo dla kogo. I popielatą czapkę też. I chyba tyle... Mam jednak zamiar wziąć sie za sweterek, nie powiem dla kogo, ale nie trudno się domyślic. Ciepły, czerwony...Zobaczymy :)
Kordonek ustąpił miejsca włóczce, akrylowej, co by Tosia wełna nie uczuliła, choć to twardy chłop i dałby pewnie radę ;) W zasadzie nie wypada się chwalic robótką z zeszłego roku (ups), no ale czymś muszę. Kocyk, duży pomarańczowy kocyk w kwadraciki. Takie cos stworzyłam, wiadomo dla kogo. I popielatą czapkę też. I chyba tyle... Mam jednak zamiar wziąć sie za sweterek, nie powiem dla kogo, ale nie trudno się domyślic. Ciepły, czerwony...Zobaczymy :)
Subskrybuj:
Posty (Atom)